Alan Watts'tan Varoluşun Oyunsal Yönü - Görmekte Güçlük Çekenler İçin

İçindekiler

1. Giriş
2. Titreşim ve Dalgaların Doğası
3. İki Yönüyle Titreşim
   • Tepe ve Çukur
4. Yaşamın İki Yönü
   • Gördüğünüz ve Görmediğiniz
5. Sesin İki Yönü
   • Ses ve Sessizlik
6. Parçalanmış Bir Bakış Açısı
   • Parçaları Ciddiye Alma
   • Ayrıntıları Ayırma Eğilimi
7. Varoluşun Ciddiyeti
   • Varolma Anlayışı
   • Varoluşa Bağlılık
8. Varoluşun Oyunsal Yönü
   • Oyunsal Müzik Analojisi
   • Hayatın Bir Oyun Olarak Kabul Edilmesi
9. Eğitim ve Beklentiler
   • Okul Sistemi
   • Büyüme İllüzyonu
10. Gerçek Amacı Kaçırmak
    • Yolculuğu Hedeflemek
    • Hayatın Müzikal Doğası
11. Hedeflerin Yanılsaması
    • Emeklilik Hayali
    • Hayatın Keyifleri
12. Varoluşun Müzikal Doğası
    • Şarkı Söylemek ve Dans Etmek
    • Ruhu Sallamak

🎶 Varoluşun Oyunsal Yönü

Duyumlarımız aracılığıyla yaşadığımız her deneyim, ses, ışık veya dokunma olsun, bir titreşimdir. Ve titreşim, birbirini takip eden iki yanı olan bir olgudur. Titreşimin dalga şeklinde yayıldığı söylenebilir ve her dalga sisteminin tepeleri ve çukurları vardır. Bu nedenle, hayat bir 'şimdi görüyorsun şimdi görmüyorsun' sistemidir. Ancak bunlar her zaman birlikte gider. Örneğin, ses saf ses değildir; hızlı bir şekilde ses ve sessizlik arasında değişimdir. İşte her şeyin işleyiş biçimi budur. Ancak, bir dalga sisteminde tepelerin ve çukurların ayrılamaz olduğunu unutmamız gerekiyor. Kimse tepeleri çukurlardan ayrı olarak görmedi, ya da çukurları tepeler olmadan görmedi. Hayat pozitif ve negatif, ön ve arka, artı ve eksi gibi farklı şeylerdir, ancak aynı anda bir bütündür. Farklı şeylerin ayrılamaz olduğu fikri temel bilgi olarak benimsenmelidir. Farklı olanın aynı zamanda içinde bulunanı düşünmek gerekmektedir. Eğer bunu unutursanız, çok garip şeyler olur çünkü insan farkındalığı çok garip bir mekanizmadır. Biz, bilinçli dikkate odaklanmış bir tür olarak bilincimizi yaşadığımız alanın dışındaki her şeyden habersiziz. Ben bilmezlik yerine bilinmezlik demeyi tercih ederim. Bu nedenle, dünyayı ayrışmış bir bakış açısıyla görme eğilimindeyiz. Ayrı ayrı şeylere ve olaylara ciddiyetle yaklaşırız, bunların gerçekten var olduğunu hayal ederiz, halbuki bu durumun sadece sizin ondan çıkardığınız bir şey olduğunu anlamanız gerekmektedir.

Batı kültüründe, varoluşun ciddi olduğu temel bir varsayım gibi görülmektedir. Bu özellikle kendilerini varoluşçular olarak adlandıran insanlar arasında doğrudur. Bir insanın kendini yalnızca ciddiye alarak ve diğer insanların hayatlarını ciddiye alarak 'asıl varoluşsal' olarak nitelendirildiği konuşmalarda görülebilir. Ancak, şair ve yazar G.K. Chesterton bir kez meleklerin hafiflikle uçtuğunu gözlemlemiştir. Eğer melekler hafife alıyorlarsa, daha da hafife alınıyor demektir. Ancak görüldüğü gibi mitolojik bir bağlamda büyütüldük, nihai şekilde kendini ciddiye alan ve gerçekten ciddi bir kişi olan Tanrı efendimiz vardır. Bu yüzden kiliseye gittiğimizde, gülmek gibi, adliyede olduğu gibi, bu hoş karşılanmaz. Bu ciddi bir mesele ve herkesin yüzünde doğru ifadeye sahip olması gerekmektedir. Bu büyük büyük otorite figürüdür, bu büyükanne ve büyükbabamızdır. Ancak, gözünde bir ışıltı olduğunu fark etmezsiniz. Ancak hepsinin temeli şudur: Eğer hayatta kalmanız gerektiğini söylüyorsanız veya ben hayatta kalmalıyım, hayat bir sıkıntı haline gelir, bir oyun değildir. Şimdi, kişisel görüşüm, fiziksel evrenin temelde oyunbaz olduğudur. Bu tamamen gereklilik içermez. Hiçbir yere gitmiyor, yani ulaşması gereken bir hedefi yok. Ancak, müzikle analoji yaparak en iyi şekilde anlaşılabilir. Çünkü müzik, temelde oyunbazdır. 'Piyano çalıyorsun' deriz, 'piyanoyu çalıştırmıyorsun'. Yolculuk gibi müzik, bir yere gitmeyi deneyimlemekle farklılık gösterir. Seyahat ettiğinizde bir yere ulaşmaya çalışıyorsunuz, elbette biz, takıntılı ve amaçlı bir kültür olduğumuz için, her yere daha hızlı ve hızlı giderek noktalar arası mesafeleri ortadan kaldırıyoruz. Bunun sonucunda, yolculuğunuzun iki ucunda aynı yer olur. Müzikte ise bir beste sonu yapmaz, besteyi en önemli nokta yapmaz. Ancak bunu, eğitimimizle günlük davranışlarımıza getirilen bir yanılsama olarak görmeyiz.

Tamamen farklı bir izlenim veren bir eğitim sistemimiz var. Bir anaokuluna gidersiniz ve bu harika bir şeydir çünkü onu bitirdiğinizde birinci sınıfa geçeceksiniz, ardından bir sonraki sınıfa geçersiniz ve böyle devam eder, sonra ilkokulu bitirdiğinizde liseye geçerseniz, İşte o zaman heyecanlı bir şey geliyor, üniversiteye gideceksiniz, iş bulacaksınız, ardından yüksek lisansa gidecek ve yüksek lisansı tamamladıktan sonra, dünyaya katılacaksınız ve rekabete gireceksiniz, bir sigorta satıyor olacaksınız ve o kota tutturmanız gerekecek ve bunu yaparken, o şey geliyor, geliyor, geliyor, o büyük büyük başarı. Ve sonra 40 yaşında bir gün uyanırsınız ve tanrılarım, orada geldim, oradayım ve her şeyden farklı hissetmiyorum ve küçük bir hayal kırıklığı hissedersiniz, çünkü bir aldatmaca olduğunu hissedersiniz ve gerçekten de öyle. Bizi her adımda aldatmışızdır. Hayatı, bir seyahat, bir hac yolculuğu gibi bir benzetmeyle düşündük. Ciddi bir amacı olan bir serüven ve beklenen şey, başarı veya belki de ölümden sonra cennet. Ancak tüm yol boyunca noktayı kaçırdık. Tüm süreç müzik gibidir ve müzik çalınırken şarkı söylemeli veya dans etmelisiniz. Bu nedenle, varoluşun müzikal doğası olduğunu gözlemlemek, ona izin vermeniz gerektiği anlamına gelir, çünkü yapmazsanız, hep sıkılmış bir halde olacak, sürekli yapmaya çalışacaksınız ve bunu sağlıklı bir şekilde yapabileceğiniz tek yol bırakmayacaksınız. El sallamaktır. İnsanların gerçekten vakit geçirmek istedikleri zaman ne yapmak istediklerini düşündüğünüzde, ne yaparlar, sürdürülen bir ritmi vardır. Müzik dinlerler, dans ederler, şarkı söylerler veya ritmik bir şey yaparlar, kart oynarlar, bowling oynarlar veya bir şeyin ritmik doğasını yaparlar. Herkes zamanını sallamak istiyor, burada bulunduğumuz şeyin doğası budur, sallanmayı seviyor. Bu yüzden yapıyor.

Özet

Bu yazıda, varlığın oyunbaz tarafını anlatan bir perspektife odaklandık. Her deneyimin titreşim olduğunu ve hayatın bir dizi tepe ve çukur olduğunu vurguladık. Ayrıca, varoluşun ciddi ve eğlenceli olabilen iki yönünün bir arada var olabileceğini belirttik. Batı kültürünün ciddiyeti vurgulayan bir yaklaşımı benimsediğini ve çoğu zaman hayatın oyun gibi değerlendirilmediğini ve beklenen hedeflerin yanılsama olduğunu açıkladık. Varoluşun müzikal doğasının bu perspektifi tamamladığını ve hayatı bir oyun olarak kabul etmenin önemini vurguladık. Eğitim sistemimizin bu anlayışa karşı çıktığını ve çok fazla hedef odaklı olduğunu belirttik. Bu durumun insanları gerçek keyiflerden uzaklaştırdığını ve hayatı sıkıcı hale getirdiğini gözlemledik.

Sıkça Sorulan Sorular

S: Varoluşun oyunsal yönü nedir? C: Varoluşun oyunsal yönü, hayatın ciddi bir amacı olmadığı ve aslında oyun gibi yaşanması gerektiği fikridir. Varoluşun müzikal doğasıyla benzetilen bu yaklaşım, hayatın keyifli bir şekilde geçirilmesi gerektiğini savunur.

S: Eğitim sistemimizde neden beklenen hedeflerin yanılsama olduğunu düşünüyorsunuz? C: Eğitim sistemimiz, öğrencilere sürekli geleceğe yönelik hedefler koymakta ve bu hedeflere ulaşmaları için baskı yapmaktadır. Ancak bu süreçte, hayatın keyfini çıkarmak ve anı yaşamak göz ardı edilir. Bu nedenle, beklenen hedeflerin gerçekten hayatı kaçırmamıza neden olduğunu düşünüyorum.

S: Nasıl müzikle varoluş arasında bir benzerlik kurabiliriz? C: Müzik, bir beste sonu yapmaz, yani müziğin amacı, sona ulaşmak değildir. Müzik yapılırken, insanlar şarkı söylemeli veya dans etmelidir. Benzer şekilde, varoluş da bir yolculuk olarak görülebilir ve amacı, sona ulaşmak değil, sürecin bir parçasını yaşamaktır.

S: Hayattaki beklenen başarılar gerçekten bizi mutlu eder mi? C: Beklenen başarılar, genellikle kişinin kendini mutlu ve tatmin etmesini sağlamaz. Gerçek mutluluk, sürecin keyfini çıkarmak ve zamanı sallamakla elde edilir. Hayatın keyifleri, başarıya ulaşmakla sınırlı değildir.

S: Varoluşun müzikal doğasını nasıl kabul edebiliriz? C: Varoluşun müzikal doğasını kabul etmek için, hayatı bir oyun olarak görmeye ve anın tadını çıkarmaya odaklanmamız gereklidir. Beklenen hedefler ve ciddi amaçlar yerine, ritmi yakalamak ve dans etmek önemlidir. Varoluşun akışına güvenmeli ve ona izin vermelisiniz.